Zoals gebruikelijk ga ik na een uitvaart nog eens op bezoek bij de familie van de overledene om te horen hoe het gaat en hoe ze alles beleefd hebben rond het afscheid. Zo ook vanmiddag, ik ga op bezoek bij een schoondochter die voor haar schoonmoeder zorgde en daar een intense tijd mee heeft gehad. Het egeltje dat ik bij me heb is voor de kinderen, als aandenken aan het verhaal dat ik schreef voor oma.
We hebben een gesprek over hoe dat dan gaat in een familie zo na een uitvaart, nog samen opruimen en dan gaat toch iedereen ook weer zijn of haar eigen weg en de dagelijkse dingen staan dan weer voorop. Het is fijn om elkaar even te zien na een paar weken en opnieuw gewoon even stil te staan. Hoe heb je het beleefd, welke plek neemt het nu voor je in na de intensieve tijd die er was. Het zijn van die vragen die even rust en ruimte geven voor reflectie, maar ook om even stil staan bij wat er voor iemand persoonlijk is gebeurt.
De koffie is vers en warm en dat is het gesprek ook. De jongste dochter zit bij ons aan tafel, dit gezin deelt met elkaar en dat kan ook met iemand van net acht. Ze is helder over hoe ze het beleefd heeft allemaal, deze jongste, hoe het ging weet ze nog heel scherp en wat ze fijn vond en wat niet kan ze goed onder woorden brengen.
Moeder vertelt dat ze voor elkaar en voor de wensen voor het komende jaar een wensballon gaan oplaten met oud en nieuw. Er is zoveel gebeurd de laatste jaren. Ja, het is het seizoen voor wensen en reflectie en mooie voornemens. Ze wenst duidelijk iets voor het gezin als totaal en ik ben nieuwsgierig wat deze vrouw voor zichzelf zou wensen. Zo gericht op de anderen en zo weinig op zichzelf. Als ik het haar vraag is het even stil en wenst ze: delen met elkaar en in verbinding zijn met elkaar.
Als ik het haar dochter vraag weet zij direct dat het over wensen voor het leven gaat in plaats van kerstcadeaus en vertelt ze wat ze echt voor zichzelf wenst: het is een beeld van haar toekomst en het ligt ook nog een paar jaar van haar af. De wijsheid waarmee ze antwoord raakt me en het raakt moeder ook zichtbaar. Het is heel stil… Moeder weet het nog niet voor haarzelf, hoeft ook niet, ze mag nog wennen aan zonder zorgen te zijn voor oma, maar ze werd duidelijk aan het denken gezet door het inzicht van haar dochter.
’s Avonds krijg ik een appje: ik weet het nog niet, maar ik geloof dat je iets geraakt hebt dat belangrijk voor me is, dus ik loop er nog mee in mijn hoofd. Ik weet het antwoord nu niet, maar weet zeker dat dat wel gaat komen, dankje voor de vraag.
Ik houd van mijn werk, want deze cadeautjes komen vaak langs in coachgesprekken of gesprekken over de dood. Een moment waarop inzichten ontsloten worden gewoon door oprechte nieuwsgierigheid en een beetje hulp van wat er op dat moment is.